20 april 2018

Vandaag van Oloron St Marie naar L'hopital St Blaise. Een tocht van 25 km en deze zou zonder beklimmingen zijn. Nou, onze Lieve Heer heeft waarschijnlijk de wereld een beetje opgeschud afgelopen nacht. Ze waren er wel degelijk. Niet zoveel als donderdag, niet zo lang, maar behoorlijk voor een jongen van een plat land 😀.
Net onderweg werd ik al weer aangesproken door een vriendelijke man. In het Frans begreep ik nog met z'n eerste vraag. Daarop antwoordde ik positief "ja, ik ben op weg naar Compostelle". Toen volgde er een Franse spraakwaterval, waar ik geen touw aan vast kon knopen. Snel "ho stop, ik versta geen Frans" geroepen. Oh, geen probleem, hij sprak ook Engels. Ja, het alom bekende Frans/Engels, niet verstaanbaar. Ik begreep nog net de woorden "fantoom, Jezus en dat hij de beste route wist". Die heeft hij uitgelegd, waarop ik hem vriendelijk bedankte.
En maar weer verder. Je komt wel overal op het Franse platteland vriendelijke mensen tegen. Iedereen groet je of probeert een praatje te maken. Met als de man, die zijn gras aan het maaien was. Voor mij een typische Fransman met alpinopet en baardje. Hier werd ik in de tuin genodigd voor een koud water. Het zonnescherm werd uitgerold, zodat ik schaduw had. Daarna kwam de vraag of ik echt geen bier wilde. Om 11.45?, nee dank je. Toen kreeg ik de keus Perrier of toch maar gewoon water. Dan smaakt zo'n liter koud water echt goed.
De broer werd er bij geroepen om kennis te maken. Nadat hij, in z'n rolstoel, over het grind naar mij toe was gereden en één hand had gegeven wilde hij ook al bier voor me halen 😀. Heb ik echt zo'n drankneus. Na even met beide heren zitten kletsen in steenkolen Frans en hetzelfde Engels ben ik weer verder gegaan.
De ontvangst in St Blaise was lang niet zo als in Oloron. Ook het onderkomen valt me tegen. Het enige positieve is de regendouche. Die was meer dan welkom.