26 mei 2018

27 mei 2018 - Santiago de Compostela Airport, Spanje

Vandaag het laatste stuk van mijn Camino gelopen over een afstand van 33 kilometer, waarmee het totaal op 1047 komt. 

Dit ging van O Logoso naar Cabo Finsterra, het Einde van de wereld volgens de Romeinen. De pelgrims gingen hier in zee om hun zonden weg te wassen en verbrandden op de rotsen hun oude kleren. Hetzelfde verhaal hoorde ik in Santiago de Compostela, tijdens de rondleiding van de Duitse gezant, maar werden de kleren verbrand bij het Lompenkruis op het dak van de kathedraal. Een van beide verhaalen, misschien allebei afhankelijk van welke kant de pelgrim kwam, zal wel op waarheid berusten. Er worden door de moderne pelgrims ook nog kleren verbrand, al hebben zij voldoende kleding bij zich om te wisselen en kunnen zij onderweg wassen.

Het weer zat de laatste dag niet mee. Het begon erg mistig, kil en met regen. Meteen vanaf het begin de regenhoes om de rugzak en de cape om de pelgrim. Gelukkig werd het na enkele uren droog en kon de regencape weg. Het is niet alleen erg warm, maar na een paar uur ga je redelijk zuur ruiken. Na een kilometer of 17 gewandeld, zeg maar gerust gesjokt, te hebben zie je de Atlantische Oceaan, althans enkele baaien. Tijdens de laatste kilometers naar Finisterre langs de kust zie je een berg, voorbij het dorp, met daarop een gebouw. Toen dacht ik al; het zal toch niet zo zijn, dat ze die vuurtorendaar bovenop geplant hebben. Ja hoor, de laatste 2,5 kilometer mag je nog even de kuiten testen met een behoorlijke helling. Eenmaal boven is het uitzicht dan ook wel grandioos en besef je, waarom je dit allemaal doorstaan hebt. Er zijn er ook, dagjesmensen geen pelgrims, die met de auto omhoog komen. 

Net in Finisterre binnen, kom ik 3 Spaanse dames tegen. Begonnen eerst met "Muxia, Muxia", toen een heel verhaal in het Spaans, waaruit ik alleen begreep, dat ze naar Muxia wilden en dat ze wilden weten welke kant ze op moesten gaan. Volgens mij ging de en kant richting vuurtoren, dus zo moeilijk kon het niet-zijn. Waar ik vandaan kwam, ikzelf Nederland. Nee, waar ik nu vandaan kwam, het dorp O Logoso zei hun niets. Santiago kenden ze gelukkig wel. Ze gingen, deels op mijn advies, waarschijnlijk de goede kant op. Ben ik bij de vuurtoren geweest en weer bijna in het dorp terug, kom ik ze weer tegen. Ik kijk ze eens vragend aan en zeg; "Muxia?". Nee, zeggen ze meteen, Muxia manana, now Lighthouse. Wisten waarschijnlijk ook niet wat ze wilden 😀.

Vandaag nog in Finisterre door gebracht. Beetje gewandeld, nog niet genoeg gedaan de afgelopen tijd, wezen lunchen en nog mensen gezien, die ik gedurende de Camino heb ontmoet. Dat is het mooie van deze tocht, je komt elkaar elke keer weer tegen. Nog een keer naar boven naar de vuurtoren gewandeld, iets gedronken, wat foto's gemaakt en weer terug. Eind van de middag naar het busstation voor de bus terug naar Santiago de Compostela. Nog even door het centrum gewandeld, cadeautje voor m'n meisje gekocht en op zoek naar iets te eten. Loop ik rustig door het centrum, hoor ikmn naam, gebrekkig weliswaar, roepen. Staat m'n Italiaanse wandelmaat van voor Pamplona ineens voor me. Hij had het niet meer, bleef me vast pakken en hand schudden. Vooral toen ik hem wilde feliciteren met z'n verjaardag. Toen hij vertelde hoe oud hij is, liet hij zijn paspoort zien en zag ik, dat hij de 27e jarig is. Hij begreep niet, wat ik bedoelde, dus zeg ik, dat hij z'n paspoort moest pakken en wijs de geboortedatum aan, toen had hij het helemaal niet meer. Dat ik dat wist. Hij bleef over z'n wangen wrijven. De Camino verbroedert, we hebben nog wat gedronken en gepraat, alhoewel we elkaar niet konden verstaan. Ik moest weg, want ik wilde nog eten en de bus naar het vliegveld een beetje op tijd halen.

Van huis vertrokken op 17 april 2018 en na wat pech mijn voettocht gestart op 19 april. Ik heb veel mee gemaakt, hele leuke en soms ook minder leuke ervaringen opgedaan. Mensen van over de hele wereld, uitgezonderd het grootste deel van Afrika, ontmoet en gesproken. Emotionele momenten doorgemaakt, als ik aan thuis dacht. Het is een reis, die ik al jaren wilde maken, maar de gelegenheid niet had. Nicole zei elke keer, neem onbetaald verlof en ga lopen, maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Je kunt de functie, die ik had niet zomaar even neerleggen voor 7 weken. Dankzij het ontslag is het er nu van gekomen. Ik wil iedereen, die mij steunde, vooral m'n meissie, danken hiervoor. Ook dank voor de mooie, fijne en soms grappige reacties op m'n blog, deed m'n best er iets van te maken, en op m'n foto's en inzendingen op Facebook. Morgen ben ik, na 6 weken, weer thuis en zal nog vaak aan deze Camino terug denken en dan zullen ook alle reacties van jullie nog eens door m'n hoofd gaan 😀. Zonder deze positieve input was m'n tocht een stuk zwaarder geweest.

5 Reacties

  1. Nel:
    27 mei 2018
    Philip bedankt voor je leuke verhalen, ik heb ervan genoten! Groeten Nel
  2. Philip van Dijk:
    27 mei 2018
    Dank je Nel. Het was leuk over m'n reis te vertellen.
  3. Nicole:
    27 mei 2018
    ❤😘 tot morgen 😊😀
  4. Remko:
    27 mei 2018
    Leuk om al je avonturen gelezen te hebben
  5. Philip van Dijk:
    28 mei 2018
    Dank je Remko 😀